Sait Faik Abasıyanık

HAYATI - BİYOGRAFİSİ

18 Kasım 1906’da Adapazarı’nda doğan Sait Faik Abasıyanık, Türk öykücülüğünün en özgün isimlerinden biridir. Eğitimini Adapazarı, İstanbul ve Bursa’da tamamladıktan sonra bir süre Darülfünûn Edebiyat Fakültesinde okudu; ardından ekonomi eğitimi almak üzere önce İsviçre’ye, oradan da Fransa’ya gitti. 1934’te Türkiye’ye döndü. Yazmayı bir tutku olarak benimseyen Sait Faik, eserlerinde hayatın kıyısında kalmış, küçük mutluluklarla yetinen insanları anlattı. Hikâyelerinde balıkçılar, işsizler, küçük insanlar başrolde yer aldı. 1953’te Mark Twain Derneği onur üyeliğine seçilen yazar, 11 Mayıs 1954’te İstanbul’da öldü. Burgazada’daki evi annesi tarafından Darüşşafaka Cemiyeti’ne bağışlanmıştır, aynı kurum o tarihten beri “Sait Faik Hikâye Armağanı” ile anısını yaşatmaktadır.

Eserleri:

Hikâyeler: Semaver (1936), Sarnıç (1940), Şahmerdan (1940), Lüzumsuz Adam (1948), Mahalle Kahvesi (1950), Havada Bulut (1951), Kumpanya (1951), Havuz Başı (1952), Son Kuşlar (1952), Alemdağ’da Var Bir Yılan (1954), Az Şekerli (1954) Romanlar: Medâr-ı Maîşet Motoru (1944), Kayıp Aranıyor (1953),

Şiir: Şimdi Sevişme Vakti (1953)

Röportaj, Mektup ve Yazılar: Tüneldeki Çocuk (1955), Mahkeme Kapısı (1956), Balıkçının Ölümü (1977), Açık Hava Oteli (1980), Yaşasın Edebiyat (1981), Müthiş Bir Tren (1981), Sevgiliye Mektup (1987), Hikâyecinin Kaderi (2005), Büyüyen Eller (2007)